Produced by Jeroen Hellingman and the Distributed Proofreaders Team
Anna Karenina
Naar het Russisch van
Graaf Leo Tolstoï
Gelukkige huisgezinnen zijn elkander gelijk; ieder ongelukkig gezin isdaarentegen op bizondere wijze ongelukkig. In het huis der Oblonsky'sliep alles in de war. De huisvrouw was er achter gekomen, dat haarman op te vertrouwelijken voet stond met de Fransche gouvernante,en daarom had zij hem verklaard, niet langer met hem onder één dakte willen leven. Dit was voor drie dagen voorgevallen en de daaruitontstane wanverhouding drukte evenzeer de echtgenooten zelf, als deandere familieleden en het dienstpersoneel. Alle huisgenooten haddeneen gevoel, alsof er in hun samenzijn niet meer de rechte geest was,alsof de gasten, die toevallig in een herberg samentreffen, meer metelkander verbonden waren dan zij.
De huisvrouw verliet haar kamer niet, mijnheer was sedert eenige dagenafwezig, de kinderen liepen als vergeten en verlaten door het huisrond. De Engelsche bonne was 't met de huishoudster oneens gewordenen schreef aan een vriendin om naar een andere betrekking voor haar omte zien. De kok had den vorigen middag reeds huis en dienst verlaten,ook de onderkeukenmeid en koetsier eischten hun loon.
Op den derden dag ontwaakte Stipan Arkadiewitsch Oblonsky—Stiwa,zooals hij door zijn vrienden genoemd werd—op den gewonen tijd en wel's morgens om acht uur, doch niet in zijn slaapkamer, maar in zijnstudeervertrek op een marokijnlederen sofa. Hij keerde zijn welgedaanlichaam nog eens op de kussens om, om nog weder in te sluimeren,omarmde het hoofdkussen en drukte zijn wang daar stevig tegen aan,doch eensklaps richtte hij zich op, bleef overeind zitten en opendede oogen.
"Ja, ja, hoe was het ook weer?" hij zocht zich een droom teherinneren. "Ja, hoe was het toch? Juist! Alabin gaf een diner teDarmstadt, neen! niet te Darmstadt…. Het was iets Amerikaansch. Ja,maar dan was Darmstadt in Amerika. Ja, Alabin gaf een diner op glazentafels, en die tafels zongen: Il mio tesoro…. Neen, niet il miotesoro … iets veel mooiers…. En daar waren kleine kristallenflesschen, en daar waren vrouwen…."
De oogen van Stipan Arkadiewitsch glinsterden vroolijk en lachendmijmerde hij verder.
"Ja, het was heerlijk, heerlijk mooi! O! daar was nog zooveelmeer schoons,—men kan zich dat wakend in het geheel niet meervoorstellen—dat is onmogelijk!"
Daar hij juist een streep daglicht door de rolgordijnen zag schemeren,wipte hij vlug zijn beenen van de sofa, tastte daarmede naar degeborduurde pantoffels, een geschenk van zijn vrouw op zijn laatstenverjaardag, en strekte toen, zooals hij negen jaar gewoon was,zonder zich op te richten, de hand naar de plaats uit, waar in hetslaapvertrek zijn chambercloak placht te hangen. Daar hij dien nietvond, herinnerde hij zich, waarom hij niet in het slaapvertrek ontwaaktwas. De lach verdween van zijn gelaat, zijn voorhoofd rimpelde zich.
"Ach, ach!" zuchtte hij, terwijl de voorstelling van alle bizonderhedenvan de bewuste scène met zijn vrouw bij hem het besef van de volslagenhopeloosheid van zijn toestand en het drukkende bewustzijn zijnereigen schuld opwekte.
"Neen, zij zal het mij niet vergeven, zij kan niet vergeven! En hetergste is, dat alles mijn schuld is! 't Is geheel en al mijn schuld entoch ben ik de schuldige niet. Dat is het tragische er van!" dacht hij.
"Ach, ach!" steunde hij wanhopig en herinnerde zich die oogenbllkkenvan dat tooneel, die voor hem het